KaleidoScapes

Geography and History of Ames

Pasando a remuda da nosa memoria histórica « Atrás    

Título

Manuel Picallo Millarengo nos va a hablar de la guerra civil a partir de mi abuelo.

 

Javier Jesús Chouza Picallo · 13 marzo 2019 17:26


Foto coa persoa entrevistada

Historia
Manuel vivió muy joven la guerra civil, no estuvo muy implicado en ese periodo ya que se limitó a ejercer su trabajo como corrector del correo(trabajaba para la administración del estado).Cuando finalizó la guerra civil España pasó una etapa oscura y de pobreza. Muchos españoles tuvieron que emigrar. Unos por sus ideas y otros para buscar trabajo. El decía que las guerras eran terribles, sobre todo la guerra civil donde se mataban gentes del mismo país. También decía que los vencedores siempre imponen sus ideas y se pasa mucho tiempo sin tener un régimen democrático. Cuando hubo la transición y se volvió a la democracia y nos integramos en la Unión Europea, lo vió bien. En esa época la sociedad española mantenía costumbres ancestrales, la familia tenía repartidas las tareas. El padre trabajaba fuera de casa y la mujer realizaba las tareas de su hogar. A las mujeres se las educaba para estar en casa con los hijos y las labores
del hogar y a los hombres para trabajar fuera de casa. No estaba bien visto que las mujeres estudiaran o que los hombres hicieran los trabajos de la casa. Nunca tuvo ningún problema en relación con la educación ni tampoco con la represión. Aunque vivió esa etapa en la que reconocía que España no tenía las mismas libertades que en el resto de Europa, él decía que no se recuperaría hasta que volviera la democracia.
La información la recibí por mi abuelo.

Sons

Título

A vida na Transición

 

Iago Calvo Mirás · 15 noviembre 2019 16:39


Foto coa persoa entrevistada

Idade
75

Historia
Meu avó conta que " A transición foi un cambio moi grande con respeto á ditadura, porque se elixiu o primeiro goberno democrático. Era una vida con moita máis liberdade."
Contoume que cando fixo a mili no Sáhara, os saharagüis sempre se portaban moi ben con eles, en cambio os marroquís non. Ao lado do cuartel onde estaba había un pequeno pobo. Os seus habitantes tiñan de todo para comer menos pan (alí é un alimento con moita importancia). Meu avó iba moitas veces a tomar o té con un home saharagüi á sua jaima e debido á falta de pan sempre lle levaba varios bolos de pan que collía no cuartel a cambio de que o home lle fixera pinchos morunos para levar e poder comer mentres estaba de garda nocturna cos seus compañeiros.
Imos facer un inciso en como era a educación daquela época, no que meu avó me contou que " Naquela época só había un único profesor para toda a escola. Cando nos portabamos mal collía unha bariña de castaño que tiña alí e pegábanos con ela, normalmente nas costas." Tamén me dixo que " Para escribir tiñamos unhas pequenas pizarras, e o primeiro día de escola, un rapaz non sei que me fixo, e espeteille a pizarra na cabeza." Ademáis contoume que a relixión estaba moi presente na escola, facíanlle rezar todos os días e aprender novas oracións.
Empezou a traballar con dez anos na taberna de seus pais, que estaba debaixo da casa onde vivían. A súa principal tarefa era encher as xerras de viño cando se acababan, e ás veces, axudáballe a súa nai a limpar. Non lle daban nada por axudarlles no negocio, pero sempre que lle pedía cartos ou algo, dábanllos.
Por último, contoume que " Ser pai supúxome un gran cambio na miña vida, xa que cando estaba solteiro só me tiña que preocupar por min. Ás veces iba botar uns bailes ca moza, ía dar unha volta cos meus amigos... E despois tiña que preocuparme de que meus fillos estudaran, traer cartos para á casa para darlle de comer ou comprarlle roupa.

Título

Elena Gil Landín, Memorias dunha Guerra Contada

 

Zoe Glasscock Nores · 1 mayo 2025 21:41


Título

Volvendo a casa


Foto coa persoa entrevistada

Encabezado da carta
 11 de novembro, 1944
Queridos mamá e papá:

Corpo da carta
Hai dous días que saín de Lodz. Estiven polas rúas, buscando onde ir. Isto é un caos, non sei que facer. Só podía pensar en escribirvos, teño moitas ganas de volver. Contaríavos un montón de cousas sobre o lugar no que estiven e as horribles condicións baixo as que vivimos, pero non paga a pena, o importante é que estou viva, e para cando recibades esta carta xa estarei preto de vós, moi preto... Vou intentar coller un tren a casa, un dos meus maiores temores é que a nosa casa xa non esté, que chegue e esté todo destruído ou que xa non estedes aí. Bótovos moitísimo de menos, cheguei a pensar que este día non chegaría xamais... Hai persoas moi simpáticas que están axudando á xente que saíu do campo a contactar cos seus seres queridos.

Despedida da carta
Cada momento que pasa vos sinto máis preto, gardo os meus bicos para poder dárvolos en canto chegue.
Quérevos moitísimo,
Maria.

Idade
82

Foto de contexto

Foto de contexto

Historia
Introducción: Chamei á miña avoa para preguntarlle sobre os seus recordos da ditadura un xoves. Acababa de espertar da sesta e pediume darlle uns días para facer memoria e ordear por escrito o relato. Con moita paciencia, apuntou todos os subtemas que foran suxeridos para guiarse por eles. Algo preocupada, recalquei que non era necesario falar estrictamente deles, que inebitablemente algún acabaría sendo tocado. Pasaron os días e ía crecendo en min certa preocupación ao non recibir a súa resposta. Finalmente, recibín un correo dela cun documento, que adxuntei a parte. Ao principio ese texto estaba pensado para que eu o lese e o parafrasease, pero está tan ben escrito que non vin a lóxica a estragalo coas miñas palabras.
(Farei algunhas anotacións ou comentarios ao longo da historia, porque algúns dos sucesos que explica a miña avoa precisan un contexto ou un coñecemento previo da miña familia).
Dado que KaleidoScapes conta con límite de palabras, vinme obrigada a redactar a historia e adxuntala nun documento a parte (en Documentos adicionais).

Documentos adicionais

Título

Fernando Díaz Fernández fálanos do ensino durante a ditadura franquista.

 

Carolina Díaz Oíza · 21 mayo 2023 20:23


Foto coa persoa entrevistada

Idade
88

Historia
O meu avó naceu o 16 de marzo de 1935 en Madrid aínda que pasou toda a súa infancia nunha aldea de Lugo chamada San Miguel de Páramo. Alí acudiu a escola dende os 6 ata os 14 anos, ao ser unha aldea tan pequena todos os nenos de diferentes idades ían á mesma clase (de 25 alumnos) e tiñan un mesmo profesor para todas as asignaturas.
O profesor chamábase Don Salestiano e os nenos levábanlle algúns alimentos todas as mañás. Meu avó encargábase do leite, outro das patacas, outro do pan… Era un profesor moi estricto e castigaba aos seus alumnos se non sabían as leccións. Conta o meu avó que detrás da súa mesa tiña 4 varas de diferentes tamaños e grosores. Cando paseaba pola clase e facía algunha pregunta, se non sabían respondela pegáballes con algunha das varas ou coa súa propia man. Ás veces dáballes na man, outras no lombo, na cara, pero ese non era o peor castigo.
O meu avó lembra que cando un dos seus compañeiros ou mesml el se portaban mal, Don Salestiano facíalles ir fóra e coller dous puñados de area, poñelos no chan da clase e poñer cada xeonllo enriba de cada montón de area. Nesa posición mandáballes poñer os brazos en cruz cunha enciclopedia en cada man. Tiñan que estar así ata que o profesor o decicira e se baixaban os brazos dáballes tamén coas varas.

Título

Ángela Nieto Nieto fálanos do réxime franquista.

 

Irene Álvarez Rodríguez · 3 marzo 2024 17:55


Foto coa persoa entrevistada

Idade
76

Historia
Conta que vivían baixo un "rexime familiar" no que non se lles permitía saír sen a compañía dos pais ata os 21 anos. Traballaron no campo desde os 7/8 anos, ían pastar as vacas, collían herba e verduras para os coellos, as galiñas e as vacas que tiñan na casa. Eran elas quenes ían lavar a roupa: a roupa miúda nun lavadoiro de auga corrente e as mantas e colchas no río Donas en Serra de Outes que, por mor do peso, ás veces caían. Polo día traballaban, ainda que podían acudir á escola pública pero quedaba moi a desmán. Por iso, asistían a unha escola de pago polas noites a partir dos 15 anos, impartidas por un ferreiro, que apenas tiña estudos, para nenos e adultos. Afirma que o pasaban moi ben, non recibiron propaganda franquista en parte porque non tiñan televisión. Recorda en especial a falta do seu pai que, con 35 anos, cando ela tiña 6, marchou a Venezuela a traballar, deixando 5 fillos ao coidado da súa nai enferma, unha avoa e unha tía, pero sempre con moita ledicia.
« Atrás