KaleidoScapes

Geography and History of Ames

Historias do presente « Atrás    

Título

Amparo Fandiño Castro fálanos de a movida dos 80

 

Francisco Fuentes Fandiño · 20 mayo 2020 17:30


Foto coa persoa entrevistada

Idade
51

Testemuño sobre o evento
Os anos 80 supuxeron a consolidación política da democracia a nivel estatal e das comunidades autónomas. Personalmente, foi a miña etapa no instituto e na falcultade. As manifestacións para cambiar o exame de selectividade e as reivindicacións universitarias nunha compostela nova, facían que a sociedade emerxera con alegría dos tristes anos da ditadura.
Foron os anos dos pubs da zona vella, cheos de estudantes con ganas de comerse a noite lonxe das súas casas... O Paraíso Perdido de Chus, o Fuco-Lois, o Galo dOuro de Jorge.
Na zona nova, outro tanto, con verdadeiras manifestacións os xoves noite nas Galerías da Cova da Vella e o Merliño... para seguir na Bolera, a Catedral, o K, e rematar na Esquina, Araguaney, Ruta 66 ou no Clángor (bomba incluída). Hai que falar tamén do Black, a disco onde o colectivo LGTBI tiña o seu recuncho e donde todo era válido.
Clángor era unha discoteca de referencia musical en todo o país. Herdeira do Rocola madrileño. Boa musica e moitos concertos os Godfathers, Resentidos, Gabinete Caligari... pero a súa lonxanía do centro facía que fose un garito de última hora. Precisamente por iso a madrugada do día do Pilar de 1990 o estoupido da bomba colocoda EGPGC (Exército Guerrilleiro do Pobo Galego Ceive) non foi unha traxedia maior. A discoteca enchíase sobre as catro da mañan en adiante e isa era a hora en que debía estalar a bomba pero o que se comentou foi que colocaron o artefacto xunto a un bafle e as ondas fixeron que estalara. Morreron dous militantes do EGPGC e unha rapaza de VIgo, ademáis de moitos feridos.
Para rematar, estaba o Maycar e o chocolate no Alba...
Unha sociedade xoven rodeada de concertos de música en cada esquina da cidade, nunha cidade nova encarada ao seu universalismo promovido polos xacobeos que o Sr. Fraga e Xerardo Estévez,como adiantados no seu tempo, viron como un filón económico para unha Compostela do s. XXI.

Fotos adicionais

Fotos adicionais

Fotos adicionais

Título

Concepción Pazos Gómez e José Antonio Blanco Vieito o atentado do 11 de marzo do 2004

 

Anxo Blanco Pazos · 23 mayo 2020 13:34


Foto coa persoa entrevistada

Idade
53

Testemuño sobre o evento
Aquí contovos o testemuño de Concepción Pazos Gómez e José Antonio Blanco Vieito. O día 11 de marzo de 2004. Conchi cando ía paro o traballo coa radio posta en Onda cero escoitando a Carlos Herrera. Cando de supeto din que nun tren de cercanias de Madrid, houbo un atentado non se sabe quen foi pero hai numerosos mortos e feridos. O pouco tendo din que non foi nun tren so se non en 4 trens de cercanias. Nese momento veñen as dubidas inseguridades eo medo. Ese mesmo día pola tarde os meus pais enteráronse de que ían a ter un fillo. Despois de este día foron as manifestacións que huobo por toda España. Pero ata o día de hoxe os dous sinten o medo e a confusión que houbo no país por este terrible atentado e non entenden porque se fixo eso.

Title

María Dolores González Galván fálanos de O Terrorismo de ETA entre 1968 e 2010

 

Irene Calvo González · 14 febrero 2021 12:49


Photo with the interviewee/s

Interviewee/s testimony on the event
A miña nai vivía en Barakaldo, concretamente no barrio de Rontegui, un barrio obreiro no que vivía moita xente emigrada de Galicia e Andalucía.
Cando ela era pequena lembra o son das bombas que explotaban dentro dos coches da policía, esas bombas pertencían a ETA. Naquel tempo a bandeira de Euskadi (situada nos postes de alta tensión, colocada polos de ETA) non estaba legalizada, polo que cando os policías nacionais retiraban a bandeira morrían electrocutados.
As cargas policiais contra os cidadáns que protestaban contra o Goberno Español eran diarias. Nelas, disparaban bolas de goma e pegaban a calquera persoa que se cruzaba no seu camiño. Respecto a movilidade, toda a poboación ía camiñando entre tanquetas (tanques pequenos de guerra) que circulaban pola carreteira controlando a cidadanía.
ETA impoñía o “Impiesto Revolucionario”, este consistía en que calquera persoa que tivera un negocio tiña que pagar unha cantidade de diñeiro a ETA. Xa fora perruqueiro, carniceiro o tivera un bar, tiña que pagar. Este foi un motivo polo cal moita xente empezou a marcharse de Euskadi.
Pasando os anos e tras moitas negociacións do goberno con ETA, o terrorismo descendeu e había máis tranquilidade no lugar. No 2010 ETA disolveuse. Debido a esto, a poboación vivía máis tranquila intentando superar todas esas mortes.

Additional photographs

Title

Víctor Álvarez fálanos dos anos de narcotrafico nos 80

 

Sofía Álvarez Castro · 2 marzo 2021 22:29


Photo with the interviewee/s

Interviewee/s testimony on the event
Nos anos 80, o meu pai estaba na EXB e nesta historia, cóntame como, por aquel entonces, estaba a pasarse da actividade ilegal pero aceptada do tráfico de tabaco ao tráfico e descarga de drogas fortes (coñecido como pasar a fariña) coas terribles consecuencias que iso levaba a cabo, dende o punto de vista social, económito, etc., e como iso logrou cambiar co paso do tempo.
Como neste apartado non me colle a historia completa, adxuntareina nun documento no apartado de documentos adicionais.

Additional documents

Title

Silvia B. Williman Niz falanos de a pandemia de covid-19 do 2019

 

Uxía Fabeiro Wiliiman · 27 febrero 2021 12:19


Photo with the interviewee/s

Interviewee/s testimony on the event
Silvia estivo moi presente no tema do virus (gracias a pandemia), xa que ela traballa no sector de limpeza. Un sector que agoramesmo está moi en vigor, xa que a limpeza nesta época é o mellor que poderíamos facer .

Para Silvia, foi dificil adentrarse no seu traballo cun "compañeiro", que sería o novo virus, xa que ainda que non o creamos. Trabállabase con medo, xa que era algo novo, sen saber da súa existencia.

Ainda agora cando xa levamos case un ano con esto presente nas nosas vidas,
seguimos téndolle algo de respeto.

O sector da limpeza, nos primeiros meses da pandemia estivo moi "presencial", por así dicidilo, xa que era e é o traballo duro e do que podes estar contento, xa que está todo limpo e sen preocupación de contaxiarse mediante os obxectos que se limpan.
A limpeza esivo masacrada durane anos, pero agora vese como o rexurdir, xa que axudanos a ter algo máis de confianza en que non vamos a pillar este virus(que tampouco se sabe se sí).

O malo que houbo é que, en canto a limpeza botanse moitas mascarillas ao chan, e iso os productos de limpeza, ainda que sean products químicos, que axudan a que o virus ou unha parte del se extinga, fagan o contrario.

Silvia está moi contenta co seu traballo e por participar nunha axuda para sair de esta crise social-económica e de saúde.
« Atrás