Historia
Lina Lago Fernández nace o día 2 de Febreiro de 1948 nun pequeno pobo chamado Muros, situado na provincia da Coruña. Vivía con súa nai, seu pai e os seus 3 irmáns. Dos cales 1 era home e 2 eran mulleres. Dende pequena, veu certas desigualdades entre homes e mulleres que a sociedade admitía e toleraba naquela época. Ela mesma pode poñer un exemplo: seu irmán ía traballar fora da casa e cobraba un salario por isto, o cal se levaba ao banco para aforrar e poder asegurarse unha certa liberdade. Esta situación non foi igual para as súas irmás, as cales ían traballar a unha fábrica de conservas da zona. Elas, cobraban un salario por isto, pero a diferencia dos seus irmáns, o seu salario levábase a casa e non lles pertencía a elas, se non a súa familia. Todas as mulleres daquela época eran as encargadas das tarefas do fogar así como de coidar aos fillos e os maiores. Os homes, como moito, dedicábanse a axudar nos oficios de exterior (coma ir a horta).
Na casa da miña avoa non tiveron a posibilidade de ter unha educación de calidade, debido aos poucos medios que se lles cedían e a imposibilidade dos seus pais de poder pagar tantos cartos. Polo tanto, nesta situación non houbo unha desigualdade entre homes e mulleres. Todos carecían de estudos superiores. Despóis de todo, non lle deron a posibilidade de elixir a qué se querían dedicar, nin a ela nin aos seus irmáns. Miña avoa debía seguir co negocio familiar (unha carnicería situada no mercado do pobo) e seu irmán marchou para navegar, a pesar de que non lle gustaba. Naquel momento, tiñas que coller o primeiro que surxía pois as posibilidades de ter traballo eran escasas. A ela, cando era moza, o que realmente lle gustaría ter feito era ser avogada laboralista, para así defender os dereitos dos traballadores ante todas as inxustizas existentes para eles.
Lina, sufriu múltiples discriminacións naqueles tempos polo feito de ser muller. Pero nada disto lle imposibilitou poder levar unha vida totalmente digna. Miña avoa, coa súa rebeldía, conseguiu tirar barreiras instauradas no seu propio fogar coma moderar a hora de chegada e saída da casa, ter opinión ou poder gozar de tempo libre sen depender de seu pai.
Ela pensa que o traballo da muller levou moitos anos sen estar recoñecido pero todas elas tiñan totalmente aceptadas as súas obrigacións e nada disto lle afectou psicolóxicamente. Ía traballar e, cando tiña tempo, facía as labores da casa. Os traballos remunerados das mulleres tiñan un soldo menor á metade do soldo dun home pois os seus traballos sempre eran os peor pagados.
Actualmente Lina está cobrando unha pensión polo traballo que realizou na súa vida laboral. Mais ela traballaba catro veces máis do que realmente lle están pagando. Meu avó tamén ten unha pensión, que é máis do dobre que a de miña avoa. El traballaba de cociñeiro nun barco con nove persoas e viña un mes ao ano a casa, polo contrario, miña avoa, traballaba de carniceira, así como lle daba de comer a 6 persoas, coidaba os fillos, coidaba a súa nai, fregaba, limpaba... A desigualdade era considerable. A vida laboral de miña avoa estivo condicionada polo feito de ser muller. Pois, se fora un home, sairía fora a traballar e as obrigacións da casa xa non serían súas.
Segundo miña avoa, é evidente que a situación para as mulleres mellorou. Xa non teríamos que mirar nas novas xeracións para velo, se non nos pais destas (a xeración de seus fillos). Eles xa tiveron acceso aos estudos e foron criados en total igualdade. Lina aconséllanos que sexamos igualitarias e que non cometamos os mesmos erros que cometeron os homes anos atrás. Debemos de ser constantes e fortes. Ela cree que os homes tamén nos deberían apoiar pois, esta loita tamén os inclúe a eles. Debemos ser superiores a calquer tipo de dominancia.