A miña historia do confinamento
Era 14 de Marzo e estaba na casa despois dunha larga semá de Instituto. Xa facían días que oíamos falar do virus, pero eu, como imaxino tamén moita xente, seguía sen prestarlle 100% atención, por medo supoño. Recordo que quedaramos para cear cos meus avós, xa que en toda a semá non puidera velos polos exames que tiña, non pensei que sería a última en moito tempo. Foi aí cando chega unha mensaxe ao móbil da miña irmá, “pechamos a tenda, temos que marchar para a casa”, ela traballa nunha perfumería nun centro comercial, e claro, cando deron o alta de alarma os establecementos comezaron a pechar. A raíz diso, comezou máis e máis información a chegarme a cabeza, que si se paralizaban as clases, que si habería un confinamento, nese momento ata pensei se tiñamos comida suficiente na casa para aturar pechados nela! O certo é que pasaron pola miña cabeza moitos pensamentos xuntos. Os días comezaban a pasar, e eu aínda seguía en shock, sen crer moi ben o que estaba a pasar. Todos dentro da casa, o virus é perigoso, moita xente falecida. É aí cando comezou outro dos meus medos. Mentres todos quedabamos na casa, a miña nai e o meu pai, tiñan que saír a traballar. Iso causábame medo de que lles pasaran algo, e trouxeran o bicho para a casa e me collera a min tamén claro! Pero con todos esos medos, os días foron pasando, e ía notando a pesadez de non ulir a rúa, nin a herba, nin a choiva. Os profesores comezaron a poñer deberes, que ao día a día mantíñanme algo distraída aínda que non 100% concentrada, supoño que sería a incertidume de todo o que estaba a acontecer. Cando comezou o plan de desescalada, aínda me esperei uns cantos días, despois de tanto tempo encerrada, facíaseme rarísimo saír. Ao cabo dos días saín un ratiño, con máscara na cara claramente, e nese intre, cando vía pasar a xente con máscara na cara tamén, apartándose, mirei o ceo despexado e radiante, ulín a herba que recén cortaran e pensei, isto non ten volta atrás. A vida cambiou.
"Eu durante o confinamento"
O meu día a día cambiou rotundamente da noite a mañá como para milleiros de persoas. Os primeiros días a verdade é que entre o shock de non crerme o que estaba a acontecer e a incertidume do que ía pasar estaba bastante deprimida, non quería facer nada e sentíame un pouco nerviosa. A medida que foron pasando os días, conseguín adaptarme á vida na casa. Comecei a adoptar medidas de hixiene que antes non realizaba tan a miúdo. Normalmente os meus días foron espertar sobre as 9.30 / 10, aínda que algúns días esperteime moito máis tarde xa que algunhas noites tiven insomnio. O primeiro que facía nada mais espertar era abrir as ventás, e respirar fondo. Despois almorzaba algo e limpaba a louza. Tiven que quedarme moitas horas soa xa que a miña nai e o meu pai traballan, e a miña irmá vive co seu mozo. Algúns días tocábame facer a comida, outros deixábame a miña nai preparada nun tapper. Despois de facer as tarefas do instituto cada día un pouco, facía algo de exercicio, cousa que sigo mantendo aínda que non todos os días. Ademais, de tentar todos ou case todos os días facer videochamada por Skype coa miña familia e os meus amigos, por eso subín a foto de min co ordenador, porque creo que a tecnoloxía nestas situacións é algo imprescindible, pois se non existira, non poderiamos ter visto, aínda que sexa a través dunha pantalla, a algunhas das persoas das que nos tivemos que distanciar por mor desta pandemia.
Despois, cando viñan os meus pais de traballar pasaba tempo con eles, gústame moito máis que estar soa. Logo, faciamos de cear, e algún día caeu receitas de repostería coa miña nai, non podía faltar. Antes de ir para a cama, afecioneime a ver series, e agora intento ver todos os días algún capítulo de series.
Hoxe segue todo igual, aínda que podo saír máis a tomar aire fresco e dar un paseíño.