Interviewee/s testimony on the event
O meu pai estivo no ano 1990 prestando o servicio de policía militar na infantería da Capitanía Xeral da Sexta Rexión Militar do exército español. A causa da Guerra do Golfo, declarouse o estado de alerta en todos os cuarteis do país. El trasladouse dende o seu fogar ata Ferrol, onde se iniciou ao servizo militar. Aos puntos de formación dos soldados acudían outros policías militares e daban unha charla informativa sobre o lugar no que traballaban (expoñían as condicións nas que vivirían, as actividades que ían facer e a dinámica das formacións, etc.), e os homes que estivesen interesados inscribíanse. No caso do meu pai, anotouse na policía militar d'A Coruña.
No cuartel levanábanse ás sete da mañán, grazas a un cuarteleiro que berraba "Diana!". Duchábanse, vestíanse e almorzaban; e despois armábanse, listos para que o seu superior lles dictase as actividades que debían facer ese día, pois non seguían un horario fixo. Facían defensa personal, karate, carreira, condición física, práctica de tiros con diferentes armas e pista americana (un circuito con obstáculos para exercitarse e prepararse para múltiples situacións que tiñan que superar). Cada sesión duraba entre 1 hora e media ata máis de 2 dependendo das instruccións dos capitáns, e se ao rematar estaban moi suados ou sucios, debían asearse outra vez e cambiarse para a seguinte.
Non obstante, a actividade máis imporante que realizaban era a vixilancia no cuartel, no hospital e no almacén de vehículos. Os turnos de garda de armas eran variables, pero adoitaban ser unha cada dous días, na que se debía estar 21 horas aproximadamente nunha mesma zona, e despois facíanse relevos. Despois destes longos días, volvíase o cuartel, preparábaste de novo e empezabas coas tarefas que che asignasen. Unha técnica que se extendeu cando estourou a guerra foron as vixilancias en garita, unha caseta na que os gardas vixiaban armados e a determinadas horas debían informar sobre o que pasara ou cando llo solicitaban os xenerais. Eles eran a defensa persoal dos mandos: dos comandantes, xenerais, administrativos,... e tamén do capitán xeral da Sexta Rexión Militar (que daquela era a correspondente ao norte de España), que vivía alí xunto á súa familia. Os soldados nunca lle chegaron a ver a cara nin a coñecelo persoalmente xa que só os altos cargos podían, mais sí que puideron falar con algún comandante. Debían protexelos a toda costa contra atentados, roubos ou calquera outra ameaza. Tamén levaban a cabo servizos especiais, onde chamaban aos militares para que fixesen vixilancia nos eventos nos que se formasen moitas aglomeracións. Ían cunha radio para estar comunicados entre eles por se pasaba algo.
Adoitábanse facer tamén moitos simulacros nocturnos, nos que arrestaban a moitos homes por tardar demasiado ou por non mostrar unha actitude adecuada, pois nestes casos conviña que fosen responsables.
Aos policías militares non os mandaban ir a combatir á guerra, pero sí os preparaban para situacións de peligro, facían control e poñían en orden os conflictos que xurdisen. Había outras compañías (n'A Coruña) nas que os policías sí arrestaban a outros militares (por mala atitude, abusos de autoridade, desercións,...), pero no caso desta dedicábanse á vixilancia maioritariamente.
O meu pai confesa que cando se está no servizo militar bótase todo de menos, ao estar aillado, sen medios de comunicación e con información escasa e pouco detallada do exterior, para evitar así o risco de crear ansiedade e frustración entre os soldados. Notábase ao país máis revolto que antes, había moitas manifestacións para que os homes non fosen enviados á guerra ,e por iso vivíase cun ambiente hostil. Aumentaron os gardas e os puntos de vixilancia en gran magnitude para estar sempre alerta, e suprimíanse os permisos de saída. Por isto último podían pasar varios meses ata que puideses volver unha fin de semana á casa, e a medida que os soldados reclamaban máis dereitos isto foi mellorando.