Parte principal da carta
Estimada María:
Aledome de saber que esta carta vai ser entregada na Habana, terra paradisíaca, a cal me comentara na súa última carta escrita no seu piso en París. Aínda que son consciente de que non estivo no seu mellor momento, como a maioría de españoles exiliados, espero que disfrute da súa estancia nesa marabillosa cidade da que me falaron varios compañeiros. Sinto que non lle poidera respostar antes a súa última carta, pero resultoume imposible atopar o seu enderezo por mor da situación actual despois da guerra. Por sorte un amigo da Habbana informoume da súa presenza.
A derradeira vez que lle enviara unha carta, escribinlle dende o barco rumbo as Illas de Pascua (Chile) xa que, como lle comentara, durante a miña estancia en Montevideo non me sentía inspirada como en outros momentos da miña vida, cousa que precisaba, xa que debía comezar o encargo dun mural para Bos Aires. O corpo pedíame cambiar de aires e instalarme nun lugar novo que me evocase sensacións puras que poder plasmar. O bon do meu amigo Pablo Neruda decatouse de iso e ofreceuse a acompañarme para pasar alí unha tempada.
Malia a longa viaxe podo afirmar sen lugar a dúbidas que esa illa é máxica. Tan só me fixeron falta un par de días para que todas as ideas viñeran a min como as abellas ao mel. Na pequena vila onde residía con Neruda había unha gran biblioteca e atopei o seu libro “El pensamiento vivo de Séneca”, coido que tardei menos dunha semana en deborar cada capítulo. Parte da intención desta carta é felicitarlle por ese libro e agradecerlle como gracias a el, plantexáronseme novos puntos de vista e conceptos que plasmar. Apasionoume non só a forma na que redactaba, se non tamém a súa teoría da traxectoria, o nacemento, a razón poética, a penunbra da cuestión de ser ou non ser, do saber ou non saber. A magnificencia de Pascua, o apoio do señor Neruda, as ideas do seu libro e volver a atopar a miña esencia fixo que volvera a renacer, artisticamente falando, desa mala época. Despedínme do meu compañeiro e da illa na que pasara 7 meses apartada da vida concurrida da capital uruguaya (Montevideo) e puxen rumbo cara Nova York, esta vez sóa, pero con varias obras debaixo do brazo e sensacións grabadas na memoria que me durarían o suficiente como para seguir traballando para expoñelas na Galeria Carrol Carstairs na gran cidade.
Creo que parte da miña arte tamen é súa Zambrano, polo tanto que menos que agasallala cunha obra na que plasmo o que sentín lendo o seu ensaio “La metáfora del corazón”, o corazón en chamas, ferido, que pesa. Ten o nome do seu ensaio, pinteino durante gran parte das mañáns na illa, cando quentaba o sol as primeiras horas da mañá. É un oleo sobre lienzo, con gamas de cores cálidas e vivas nas figuras do medio que se van difuminando e mimetizando co resto dos elementos simbolizando a pasión pura que sinte o ser humano e que se queda arraigada no corazón. Tamén lle adxunto un par de postales de Chile e de Nova York, fermosos lugares que coido que algún día teña a sorte de visitar. Ainda que se ten a posibilidade, quero que sepa que durante o tempo que siga residindo na gran cidade de Nova York pode vir a visitarme cando queira, alugaríaa no meu piso e enseñaríalle os ricóns máxicos da cidade.